In de beschouwingen naar aanleiding van het overlijden van dichter Rutger Kopland werd niet een keer het gedicht aangehaald dat naar mijn smaak toch echt zijn mooiste was. Al was het alleen maar omdat het gedicht ook de dichter typeert; iemand die wars was van grote woorden en massieve beelden die vastleggen hoe de dingen zogenaamd in elkaar zitten.Enfin, Ik kan mij vergissen uiteraard, ik heb niet alles kunnen lezen. Maar hier dan toch nog het gedicht ‘Een moeder’ uit de bundel alles op de fiets uit 1969. Als nagekomen eerbetoon.
Een moeder
loopt langzaam naar haar kind om
het niet te laten schrikken,
pakt het voorzichtig op om
het niet te beschadigen,
slaat dan keihard.